De papieren tas

 Daar ben ik weer

Daar staat het weer

Onder het bureau, in de hoek van de kamer gedrukt 

Weggestopt zodat het niet meer in het zicht staat 

En toch is het de olifant in de kamer

Ik negeer het maar

Het roept me weer

Ik kan niet langer eromheen 

Er komt een dag dat ie open moet 

En ik moet bedenken wat ik met de inhoud ga doen

Ik wil er niet aan denken 

Want het is te confronterend om het te openen

En toch moet ik daar langzaam aan toegeven

Er zit één houdbaar product in: Toblerone

Als ik er iets als eerst uit moet halen, dan is het dat

Ik herken de verpakte zak nog uit duizenden en pak het eruit

De tas word gauw terug in de hoek onder het bureau geschoven

De rest komt later wel

Ik neem de Toblerone zak mee en leg het op tafel 

Mijn man zegt Toblerone wel te lusten maar laat de zak in het cadeaupapier

En ook ik laat de zak in het cadeaupapier 

Ik hoor het niet open te maken

Ik ga het niet open maken

Ik geef het nog liever weg aan een ander dan dat ik het zelf openmaak

Kinderachtig, mijn gedachtes, en toch blijft de verpakte zak dicht

De zak blijft dagenlang liggen op tafel, ingepakt en wel

Onaangeraakt 

Zal er iemand zwichten?

Of zal de zak uiteindelijk worden doorgegeven aan een ander,

Zodat het een cadeau blijft?