Onze mok

Het was de zomer van 2017. De vakantie naar Tsjechië met zijn drie. Het was snikheet. Als ik gok op zo'n 32 graden Celsius overdrijf ik niet. Een strak blauwe lucht boven ons, berggebieden om ons heen. Op het gras een cirkel met mensen die een spel speelden waarbij ze gekke kledingstukken aan moesten trekken. Stopt de muziek en de persoon in het midden van de cirkel staat bij jou, dan moet jij een kledingstuk aantrekken en ga jij in het midden staan. Wij deden mee. Uit een juten zak werden onder andere pruiken, gigantische beha's tot zelfs een aan de heupen vast te knopen stoffen mannelijk geslachtsdeel gehaald. Iedereen droeg wel iets geks of kleurrijks. Iedereen lachte, danste en had plezier. De kerstman mocht het spits afbijten in de cirkel. Het was de jaarlijkse kerstviering die jullie altijd op de camping deden.

Na ons dansrondje in de cirkel en een potluck avondmaal was het tijd voor cadeautjes. We zaten met zijn allen aan een lange tafel tegenover de boom naast jullie caravan, die voor de gelegenheid was omgetoverd tot kerstboom (lees: versiering alom en cadeautjes onder de boom). De kerstman deelde de cadeautjes uit. Iedereen kreeg kleine, grappige cadeautjes. Wij kregen alle drie oorbellen en zuurstokjes. Het waren nog best wel leuke oorbellen ook, we hebben ze met uitgaan nog gedragen. Opeens bleek er een ronde twee van cadeautjes te komen. Ik kreeg een portemonnee. Handig, dachten we. Dan konden we al ons gezamenlijke geld daarin stoppen wanneer we op pad zouden gaan. Jij kreeg een blauwe mok met een poes erop. Grappig, zeiden we.

Terug in Duitsland waren we onze tassen aan het uitpakken. De blauwe mok die je van de kerstman kreeg werd uit de tas gevist. Je keek ernaar en zei dat je het niet echt zou gaan gebruiken. Hij paste gewoon niet bij alle kopjes die je al had en het was ook niet een mok die je zelf uitgekozen zou hebben. We zeiden beide dat het een mok is die bij mijn moeder past. We besloten de mok door te geven aan mijn moeder. Zij was er heel blij mee.

Maart 2020
Mijn moeder en ik waren deze periode spullen aan het inpakken voor als ik zou gaan samenwonen. De blauwe mok stond in onze servieskast. Mijn moeder zag hem staan, keek ernaar en gaf het vervolgens aan mij. ''Dan is ze nog iets meer bij je.''

13 mei 2020
Een paar dagen geleden is de mok hier in ons huisje gekomen. Mijn moeder had hem meegenomen toen ze langs kwam. Vandaag heb ik er voor het eerst uit gedronken. Speciaal voor jou, een review:
Het is zo annoying dat hij scheef is van vorm, want daardoor staat hij niet stabiel op de kop in onze servieskast. De mok is net te hoog voor onze theelepels. Of de theelepels zijn net te kort voor de mok, maar net hoe je het bekijkt. Hij ligt verrassend lekker in de hand, je hebt helemaal geen last van de 3D-kat die uitsteekt aan de zijkant. Daarnaast is de mok heel licht van gewicht. Eerlijk is eerlijk, je kunt er lekker uit drinken. Lekkerder dan we dachten. Misschien is dit stiekem nu wel mijn lievelingsmok.

Ik wou dat je hier op de bank bij me zat zodat ik jou een kopje thee kon inschenken in dé mok.
Onze mok.